Zabudowa uzdrowiskowa pochodzi z okresu, gdy Ojców był znaną miejscowością letniskową i uzdrowiskową. Przebywali tutaj m.in. Franciszek Karpiński, Jan Ursyn Niemcewicz, Fryderyk Chopin czy Cyprian Kamil Norwid.

Ojców już od schyłku XVIII w. zaczął przyciągać uczonych, krajoznawców i pierwszych turystów. Po trzecim rozbiorze miejscowość dostała się pod panowanie austriackie, zaś po Kongresie Wiedeńskim (1815) weszła w skład utworzonego wówczas Królestwa Polskiego, pozostającego pod zwierzchnictwem Rosji. Czynniki polityczne sprawiły zatem, że położony w pobliżu Krakowa Ojców został odcięty granicą od tego miasta w okresie zaborów odwiedzany był głównie przez mieszkańców Królestwa Polskiego. Osoby przybywające do Ojcowa z dalszych zakątków Królestwa Polskiego decydowały się zazwyczaj na dłuższe pobyty w „rajskiej dolinie”. Z tego względu konieczne stało się stworzenie dla nich odpowiedniego programu pobytu, który mógłby zawierać szerszą ofertę niż tylko podziwianie krajobrazu i zwiedzanie zabytków. Taką propozycją było utworzenie w Ojcowie uzdrowiska i uczynienie z tej miejscowości znanego kurortu. 

W 1855 r. lekarz Lucjan Kowalski uruchomił pierwszy zakład wodoleczniczy pod nazwą „Sybilla”, następnie za kolejnego właściciela wsi hr. Aleksandra Przeździeckiego powstał hotel „Pod Łokietkiem", zajazd „Wesele w Ojcowie” i łazienki nad Prądnikiem. W czasie powstania styczniowego spłonęło całe uzdrowisko – odbudową zajęli się kolejni właściciele Jan Zawisza i hr. Ludwik Krasiński.

Obszerna informacja na temat uzdrowiskowej zabudowy Ojcowa można znaleźć w J. Partyka, D. Ziarkowski, Dziedzictwo uzdrowiska w Ojcowie, in: Monografia Ojcowskiego Parku Narodowego. Dziedzictwo kulturowe, red. J. Partyka, Ojców 2016, s. 305-338

Źródło: Szlak Architektury Drewnianej w Małopolsce, Academia.edu